عشـق ِ ایــران کلیـــد ِ دشــواری ست !ـ
م- سحر
میهن آزردهء ستمکاری ست

ننگِ سی ساله همچنان جاری ست
قشر ِ روحانیت به نام خدا

سخت مشغول مردم آزاری ست
بر بساط ِ قساوت و تزویر

دین ِ حق عرصهء تبهکاری ست
قاضی شرع ، میر ِ قصّابان

بُت ، امام و شکنجه گر قاری ست
دزد با جامه پیامبران

در صف مؤمنان به طرّاری ست
تیغ ِ تقوا به دستِ شبروِ ِ دون

راهزن ، رهنمای رهداری ست
غم و حسرت به جام ِ اهل هنر

خـُرّم آن کس که از هنر عاری ست
زن و فرزند ِ هیچ آزاده

نیست کاسوده از گرفتاری ست
شاخ و برگ درختِ خنده و شوق

هیزم مطبخ ِ عزا داری ست
قوتِ غم شد نشاط اهل زمان

وآنچه باقی ست ، گریه و زاری ست
جان نبرده ست هیچ رنگ الا

رنگ ِ ظلمت که بر جهان ساری ست
همه در سایهء سیهرویی

همه سرمایهء سیهکاری ست
لَش و ناداشت میر و فرماندار

پَست و نابَهره شیخ ِ درباری ست
محتسب تخت بسته بر منبر

شرع ، فرمانده تبهکاری ست
تاج بنشسته است بر دستار

شبِ تسبیح و روز ِدستاری ست
مشت ِریشی به چهره های عبوس

معنی زُهد وعین دینداری ست
شکم پیچ پیچ ِ آز و نیاز

هردم آمادهء فداکاری ست
معده انبار می کنند از دین

دین مراعات ِ معده انباری ست
کشوری را به کام مرگ برند

کارشان ظلم و ضربه شان کاری ست
دست ، گویند دست ِالله است

این که در آستین ِ جبّاری ست
تیغ ، گویند تیغ اسلام است

آن که خون ِ جوان ازو جاری ست
صوت ، گویند صوت قرآن است

آن که در بوق ها به غدّاری ست
جمکران کرده اند و می گویند

حجّت اینجا به ناپدیداری ست
قائم اینجا در آن غیاب ِ بزرگ

کار فرما به چاه ِ ناچاری ست
مکر ها می کنند و می گویند

ذاتِ حق اوستاد ِ مکّاری ست
راستی را چه روزگار بدی ست

که خدا نیز اسب ِ عصاری ست
روز و شب گاری فقیهان را

گـِرد ِ سنگاسیا به دوّرای ست
روغن خلق ، قوت روحانی

رزق ِ امسال و ذوق ِ پیراری ست
رزق امسال و خون ِ سی ساله

از لب و لوچهء« خدا» جاری ست
این خدا نیست این عدوی خداست

نام او ننگ ِ حضرت ِ باری ست
این خدا نیست ، تیغهء تبر است

درکف قهر و کین به قهاری ست
باغ و بستان شکست و دار و درخت

شیخ ، هیزم فروش بازاری ست
دوزخ افروز میهن است و دلش

زآهن زهر خورد ِ زنگاری ست
لوحی از جنس ناب ِناجنسی

دلی انبان ِ نا بهنجاری ست
رفت سی سال و دست کـِردار

شصعب ، در کار ِنا بکرداری ست
رفت سی سال و گرگ ِ عاطفه اش

همچنان پروراندهء هاری ست
رفت سی سال و زیر ِ بیرق ِ دین

عشق ، جرم و هنر ، سبکساری ست
زن سیه پوش و مرد، اندُه نوش

خون ِدلشان به خوان ِ افطاری ست
رفت سی سال و مکر ِ ابلیسی

حُکمفرمای فقه سالاری ست
رفت سی سال و رغم شوکت ِ عشق

همچو شب ، روز عاشقان تاری ست
خنجری رخنه کرده در شادی

دشنه ای در نشسته در یاری ست□
ما چه کردیم تا چنین بینیم ؟

این چه دادی ست ، وین چه داداری ست ؟
این چه عدلی ست ؟ این چه اسلامی ست ؟

این چه سّری ست ؟ این چه اسراری ست ؟
ازچه جاری به نام ِحُکم ِ خدا

حُکم ِدین بارهء دو دیناری ست؟
ز چه رو می زنند و می بندند

خود مگر ایلغار تاتاری ست؟
ازچه رو می کـُشند و می سوزند

مگر این جان متاع عطاری ست؟
مگر انسان تـَره ست و خواهد رُست

که چنین سهم ِ داس ِ دستاری ست ؟
مگر این بار نیز قوم مغول

تاختن کرد وگرم ِ خونخواری ست؟
گر چنین خون خورد جناب ِ فقیه

از تموچین چه جای بیزاری ست ؟□
پایداری طلب که ایران را

پایداری امید ِبیداری ست !ـ
مرگ ظلمت در اوج تاریکی ست

اوج فواره با نگونساری ست !ـ
نسل ها ره روند و ره کوبند

راه فردا به سوی همواری ست
جان ما رهرو رهایی باد

عشق ایران کلید دشواری ست !ـ
..........................................
پاریس ، 19.2.2009